We hebben net Bevrijdingsdag gevierd. Vrijheid vieren terwijl er allerlei maatregelen nog van kracht zijn die die vrijheid beperken. Wat een contrast! Wat is vrijheid dan eigenlijk?
Er was een periode in het leven van David dat hij ook niet echt vrij was. Hij moest zich in een grot schuilhouden, toen hij op de vlucht was voor Saul die hem wilde doden. Het zal je overkomen; je bent gezalfd om koning te zijn, je weet dat God een bestemming op je leven heeft gelegd, maar je zit verborgen in een spelonk zonder te weten hoe lang dat nog gaat duren…
In die periode schreef David een lied wat we nu kennen als Psalm 57: ‘mijn ziel heeft tot U de toevlucht genomen, onder de schaduw van Uw vleugels, totdat de rampen voorbij zijn gegaan’.
Zelfs verborgen in een grot zou Saul hem kunnen vinden, maar geborgen in de palm van Gods hand wist David zich veilig. God was zijn Schuilplaats.
David wist ook diep in zijn hart dat God hem in deze periode klaarmaakte voor de taak die hij straks zou vervullen; ‘Ik roep tot God, de Allerhoogste, tot God, Die Zijn werk aan mij voltooien zal’.
Er zijn dagen dat ik me herken in de positie van David, vooral nu in deze corona-tijd. Ik heb heel duidelijk die roep van God in mijn leven gehoord en wist dat er een nieuwe bestemming op mij wachtte. Drie jaar geleden door God op wonderlijke wijze naar Nijkerk geleid. Alles losgelaten om op een nieuwe plek te starten met het Huis van Gebed, met grote verwachtingen. Mooie samenkomsten gehad waarin Gods Geest bewoog en mensen raakte. En dan ineens ligt alles stil… Dan ineens voel je dat je terug moet in een grot om te wachten ‘totdat de rampen voorbij zijn gegaan’.
Je ziet hoe anderen doorgaan met samenkomsten, hoe sommigen hun podium verplaatsen naar internet, maar zelf hoor je heel duidelijk Zijn stem: ‘Nu nog niet’.
Ik wil heel eerlijk zeggen dat ik daarmee geworsteld heb. Maar na alle worstelingen voel ik de vrede die David ook mocht ervaren:
‘Mijn hart is bereid, o God, mijn hart is bereid; ik zal zingen, ik zal psalmen zingen’
En die vrede betekent vrijheid, ook al kun je niet alles doen wat je graag zou willen doen…
Kortgeleden zag ik tijdens mijn gebedstijd een beeld van een appel die geschild werd. Niet alleen de schillen ging er af, maar ook de vrucht werd kleiner tot het klokhuis met de pitjes zichtbaar werd. Daar wil God naar toe; naar de kern van mijn diepste wezen. Daar, in dat ‘klokhuis’, ligt echte vrijheid verborgen. Het gaat om de diepste en zuivere motivatie om Zijn wil te doen en niet de mijne. Volkomen los te zijn van wat anderen doen en wat anderen vinden. Het gaat om God alleen. Jezus deed alleen de dingen die Hij de Vader zag doen. En de Vader wil dat we op Hem zijn afgestemd, want dan pas zijn we echt vrij. Dat is ware aanbidding.
Er komt straks een tijd dat de maatregelen worden versoepeld. Dat alles weer heel langzaam op gang gaat komen. De vraag is of er dan iets is veranderd. Die vraag kunnen we alleen beantwoorden als we de tijd hebben genomen om Hem toe te laten tot ‘ons klokhuis’.
Dat we Gods Geest ruimte hebben gegeven om Zijn werk aan ons te voltooien. Dat we ‘onze ik’ volkomen hebben overgegeven aan Hem, zodat we weten wat echte vrijheid is.
Het is mijn intense gebed dat deze periode niet voor niets is geweest, maar dat Gods Geest in jou en mij tot Zijn doel is gekomen. Hoe lang dat zal duren? God weet het. Maar tot die tijd mogen we uitzien naar een nieuwe morgen en met David zingen:
‘Ik zal de dageraad doen ontwaken. Ik zal U loven onder de volken, Here. Want Uw goedertierenheid is groot tot aan de hemel, Uw trouw tot aan de wolken’.
