Als mens verlangen we naar erkenning. Niet alleen dat hetgeen we zeggen gehoord wordt, maar bovenal dat we als mens gezien worden. Afwijzing kan iemand in de diepste put van eenzaamheid en verdriet brengen. Iedereen kent het diepe verlangen om ‘erbij’ te horen en de angst om buitengesloten te worden.
Over Jezus werd geprofeteerd dat Hij de onwaardigste onder de mensen was. ‘Onwaardig’ is afgeleid van het Hebreeuwse woord ‘chadal’ wat letterlijk ‘verworpen’ of ‘afgewezen’ betekent. Zoals Johannes Hem beschreef: ‘De wereld heeft Hem niet gekend. Hij kwam tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen’ (Joh. 1: 11). Jezus werd niet aangenomen, niet erkend als Messias. Niet gezien als de Zoon van God. Hij werd niet alleen afgewezen en verworpen, nee Hij was veracht en vernederd.
Hij heeft dit alles gedragen, niet alleen de lichamelijke pijn, maar ook de emotionele pijn om dit te ondergaan. Hij accepteerde dit en bracht dit offer, omdat Hij wist wat het ons zou brengen. Hij liet ons zien dat we als mens gekend, erkend en geliefd zijn door de Vader. Wij mogen er zijn! Het kruis bracht ons terug in het zoonschap: ‘Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden, door Jezus Christus, in Zichzelf, overeenkomstig het welbehagen van Zijn wil’ (Efez. 1: 5).
Als we weten wie we zijn, dat we mogen wandelen in dat ‘zoonschap’, dan hoeven we niet meer te jagen naar erkenning. Dan gaat het er niet meer om wat mensen van ons vinden. Dan kunnen we rust vinden bij Hem en vrede die alle verstand te boven gaat.
‘Zie, hoe groot is de liefde die de Vader ons gegeven heeft: dat wij kinderen van God worden genoemd’ (1 Joh. 3: 1).
