Een geknevelde is vastgebonden. Het Hebreeuwse ‘so-eh’ wat hier in de grondtekst wordt gebruikt komt van het woord ‘tsaah’ wat letterlijk ‘voorover gebogen’ of ‘gebukt’ betekent. Het kan ook betrekking hebben op ‘gevangen zijn’. In het leven kan een mens onder veel zaken gebukt gaan. Soms kunnen zorgen zo zwaar op iemand drukken dat hij of zij, in geestelijke zin, erdoor gevangen is. De deur lijkt op slot en er is geen ontsnapping mogelijk.
Zo zat het volk Israël in Babel vast onder het juk van gevangenschap en ver van het land vandaan wat ooit als belofte van God aan hen was gegeven.
Toch zegt God: ‘je zal niet sterven in de put van ellende’. Er is verlossing! En de sleutel ligt niet ver weg: ‘Want Ik ben de Here uw God’.
Eigenlijk herhaalt Jesaja de woorden die hij eerder had gesproken: ‘het geknakte riet zal Hij niet verbreken, de uitdovende vlaspit zal Hij niet uitblussen’ (Jesaja 42: 3).
Hoe vaak moet de Geest niet opnieuw tot ons spreken en Zijn beloftes herhalen totdat we het eindelijk kunnen pakken? Maar Hij doet het met liefde, omdat Hij weet hoe snel we Zijn woorden vergeten en opgeslokt worden door de omstandigheden.
Zodra we onze blik van Hem afwenden komt de twijfel als een belager op ons af en knevelt onze gedachten met wanhoop en ongeloof.
‘Maar Hij is de Here onze God, Die de zee opzweept zodat zijn golven bruisen’ (Jes. 51: 15). Soms moet het eerst gaan stormen in ons leven, voordat we beseffen Wie Hij werkelijk is: ‘Here van de legermachten is Zijn Naam’. En Hij zal niet toestaan dat we in die zee verdrinken, want temidden van de golven reikt Hij Zijn hand naar ons uit. Het is aan ons om die hand te grijpen…
‘Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u’ (1 Petr. 5: 7).
