Een gebied waar een hevige strijd is geweest, of waar een ramp heeft plaats gevonden ziet er troosteloos en verlaten uit. Het is een wildernis geworden. Je ziet wel eens steden in oorlogsgebied, die ooit bloeiend en welvarend waren, maar die verwoest zijn door bommen en militair geweld. Je vraagt je dan af of daar ooit nog leven in kan terugkeren.
Zo kan het soms ook zijn, wanneer er een conflict is geweest. Of wanneer een ziekte een lichaam heeft aangetast. Alles voelt aan als een wildernis, een dorre plaats waar het leven uit is verdwenen.
En je staat net zoals Ezechiel ooit stond in een dal van dorre doodsbeenderen waar God hem vroeg: ‘Mensenkind zullen deze beenderen tot leven komen?’ (Ezech. 37: 3)
Maar dan klinken de woorden van Jesaja als een schreeuw vanuit de diepte, als een proclamatie temidden van de puinhopen: ‘De woestijn zal bloeien als een roos!’
Kan een roos bloeien op woeste grond? Een klaproos kan dat zeker wel. Dat is de pioniersbloem die overal als eerste tevoorschijn komt. Op elk slagveld, daar waar huizen zijn gesloopt en overal stof en puin ligt, komt de klaproos als eerste tevoorschijn. Haar bloedrode blad brengt weer kleur in de omgeving.
Het Hebreeuwse woord ‘kahabassalet’ wat sommige uitleggers met roos hebben vertaald, beschrijven anderen weer als krokus of lelie. Ook daar is de betekenis dieper dan de bloem op zichzelf. Een krokus komt net als de klaproos al op voordat de lente is aangebroken. Als de grond nog hard en koud is breekt de krokus door de donkere aarde en wordt ze zichtbaar, terwijl de winter nog niet is verdwenen.
Door alles heen klinken de woorden van Jesaja als de regenboog na de zondvloed. Hoe diep de strijd ook kan zijn, er gloort altijd hoop aan de horizon, omdat we mogen zien op Hem die de belofte heeft gegeven: ‘Zie Ik maak alles dingen nieuw!’
De woorden van Jesaja verwijzen naar de Bruidegom uit Hooglied, Die als de Roos van Saron en de Lelie uit de dalen (Hooglied 2:1) Zijn bruid tevoorschijn roept. Hij alleen kan het leven weer terug brengen op plaatsen die wij als mensen dor, droog en hopeloos noemen. Zoals David dat zegt: Hij buigt zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast’ (Psalm 40: 3)
Toen Jezus aan het kruis hing dachten Zijn beste vrienden dat het afgelopen was. Maar het wonder van Zijn opstandingskracht is dat er altijd weer nieuw leven is, zelfs als we ons bevinden op de meest verwoeste plekken. En daar legt Hij een nieuw lied in onze mond, een lofzang voor onze God. De woestijn zal welig in bloei staan. Niet een klein beetje, maar met volle kracht, omdat het iets zal laten zien van de heerlijkheid van de Here, de glorie van onze God.
