Het eerst wat Jezus proclameerde, toen Hij uit de woestijn kwam, waren deze woorden van Jesaja, waarvan Hij zei: ‘Heden is deze Schrift in uw oren in vervulling gegaan’ (Luk. 4: 21). Jezus zei het niet alleen, Hij liet het ook zien. Blinden werden genezen en mensen werden bevrijd van demonen. Woorden werden daden en de tekenen van Gods Koninkrijk werden zichtbaar.
Gods beloftes zijn onveranderlijk. Als Jezus in ons leeft en wij met Hem verbonden zijn, dan zouden die tekenen ook nu in deze tijd zichtbaar moeten zijn. Toch is het in veel gevallen anders en zijn de tekenen schaars geworden. Er zijn veel woorden, maar de daden ontbreken.
We zijn in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Omdat we de tekenen niet zien, zijn we teleurgesteld en onzeker geworden. Daardoor is ongeloof binnen gedrongen en door ongeloof is niet veel mogelijk. Zelfs niet voor Jezus. In zijn eigen woonplaats Nazareth werd Hij verworpen: ‘En Hij kon daar geen kracht doen, maar Hij legde slechts enkele zieken de handen op en genas hen. En Hij verwonderde zich over hun ongeloof’ (Mark. 6: 5).
Om uit die vicieuze cirkel te komen vertelde Jezus een gelijkenis ‘met het oog daarop dat men altijd moet bidden en de moed niet verliezen’ (Luk. 18: 1). Het was een verhaal van een vrouw die voor haar recht opkwam, en voortdurend naar een rechter ging die God niet vreesde en geen mens ontzag. Omdat de vrouw volhardde gaf die rechter uiteindelijk gehoor aan haar verzoek. De les die Jezus leerde was: ‘Zal God dan geen recht doen aan Zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot Hem roepen, hoewel Hij hen soms lang laat wachten?’
Door het wachten moeten we niet de moed verliezen. Soms is tegenstand hardnekkig en kost het tijd om die te overwinnen. Soms is meer gebed noodzakelijk om als een stormram op de dikke deur van die kerker in te beuken. Toch zal Hij horen, als wij volharden.
‘Maar zal de Zoon des mensen, als Hij komt, wel het geloof op aarde vinden?’ (Luk. 18: 8)
