Iedereen kent wel periodes van (geestelijke) droogte in het leven. Momenten waarop we denken dat God ons niet ziet of hoort. Zonder dat we het beseffen is Hij juist op die momenten hard met ons aan het werk. Jesaja spreekt over het aanleggen van een weg in de woestijn. Het woord wat hier met ‘weg’ is vertaald komt van het Hebreeuwse ‘derek’, wat ook route of richting betekent.
God is dus meer dan een stratenmaker. In de stille periodes van ons leven is Hij bezig om ons te leiden in een nieuwe richting. Dat kan een nieuwe situatie zijn waar Hij ons op voorbereid, of een nieuwe manier van denken.
In een woestijn is het droog, stil en leeg, wat een uitstekende omgeving kan zijn om ons opnieuw te oriënteren. Want in de drukte van alledag ontbreekt vaak de tijd voor reflectie en bezinning. Als alles ‘goed’ gaat bestaat er een risico om in een vertrouwd patroon ‘vast te roesten’, veilig in de comfortzone, waardoor weinig ruimte overblijft voor nieuwe stappen in geloof.
Niet voor niets moest het volk Israël eerst door de woestijn voordat ze in het beloofde land kwamen. De woestijn was een plek om los te komen van Egypte en van alle denkpatronen en gewoontes die daar waren ontwikkeld. God gaf ze in de woestijn alles wat ze nodig hadden, maar het was niet hun eindbestemming. Uiteindelijk leidde Hij hen uit de wildernis toen ze geleerd hadden dat ze God konden vertrouwen.
Leren vertrouwen is een proces wat verdiept wordt in de droge tijden van ons leven. Daar baant God een weg naar de rivier van leven. En als we daar zijn gekomen dan begrijpen we wat we in de woestijn hebben geleerd.
‘Zie, Ikzelf zal haar lokken, haar in de woestijn leiden, en naar haar hart spreken. Ik zal haar daarvandaan haar wijngaarden geven..’ (Hosea 2:14)
