God heeft door alle eeuwen heen van het volk Israël een overblijfsel bewaard gehouden en terug gebracht in het oorspronkelijke land. Zo groot is Gods trouw. Er zal nog altijd een zegen zijn voor dit volk en door dit volk. Maar het zegt nog iets anders. Het zegt iets over Gods genade. Het laat zien dat er voor Hem geen ‘overtollige restjes’ zijn.
En dat geldt ook voor ons. Wanneer ons hart ons veroordeeld en we hebben het in eigen ogen verprutst, dan richt God ons niet te gronde, want Hij ziet altijd nog ‘iets’ in ons wat een zegen kan zijn. Dat ‘iets’ is het sap van de druiventros, wat verwijst naar het bloed van Christus. Dat bloed maakt ons altijd zuiver in Gods ogen. We kunnen nooit tekort schieten door eigen werken, omdat God daar ook niets van verwacht. Hij ziet het werk van Christus in ons. Als we er eenmaal voor gekozen hebben om ‘van Jezus te zijn’, dan kan niets meer ons scheiden van Gods genade.
Toen de discipelen Jezus alleen lieten strijden in Gethsemané en in slaap vielen was er geen veroordeling. Jezus zag hun vermoeidheid en zei: ‘Slaap nu maar verder en rust’ (Matth. 26: 45). Toen Petrus Hem verloochende, was er geen teleurstelling bij Hem maar zocht Jezus hem weer op na Zijn opstanding en zei Hij: ‘Weid Mijn schapen’. Er is altijd een nieuwe kans en een nieuw begin. Ook al is er een aanklager die ons andere gedachten influistert, niets kan ons scheiden van de liefde van Christus. ‘Wie zal beschuldigingen inbrengen tegen de uitverkorenen van God? God is het Die rechtvaardigt’ (Rom. 8: 33).
Er is altijd nog sap in de druiventros. Het bloed van Christus zal nooit zijn kracht en uitwerking verliezen. Dat mogen we ons voorhouden als er momenten zijn wanneer we teleurgesteld zijn in onszelf. Laat je dan weer oprichten door Hem. Net zoals in Gethsemané zal Hij zeggen: ‘sta op en laten we verder gaan.’
Hij trekt ons uit de modder van zelfveroordeling, vanwege ‘het sap in de druiventros’. ‘Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast’ (Psalm 40: 3).
