Er kan een moeder zijn die in nood afstand doet van haar kind. Toch zal dat bij haar altijd een diepe wond achterlaten. Als een adoptiekind zijn of haar moeder terugvindt blijkt vaak hoe groot het verdriet van de moeder is geweest. Hoe zij altijd haar kind in haar hart heeft vastgehouden. Zoals de profeet zegt: ‘een vrouw kan het kind van haar schoot niet vergeten’.
Zo zal God zijn volk Israël nooit loslaten. Hoeveel theorieën en meningen daarover ook zijn. Paulus zegt daarover: ‘God heeft Zijn volk, dat Hij tevoren kende, niet verstoten’ (Rom. 11: 2). De bijbel spreekt over een ‘overblijfsel’, en dat overblijfsel hebben we in deze tijd terug zien komen in het beloofde land van weleer. God is trouw aan Zijn beloftes…
Hij laat nooit los wat Zijn hand is begonnen. Dat geldt ook voor ons, want wij zijn het maaksel van Zijn handen. De psalmist zegt: ‘U heeft mij in de moederschoot geweven’ (Psalm 139: 13). Als we dat geloven, dan geldt ook die andere waarheid: ‘de Here zal Zijn werk voor mij voltooien’ (Psalm 138: 8)
Dat geeft moed, hoop en vreugde. Hoe groot de worstelingen ook kunnen zijn. In alle omstandigheden mogen we ons daaraan vasthouden.
‘Want met U ren ik door een legerbende, met mijn God spring ik over een muur’ (Psalm 18: 30).
