De gelijkenis van de graankorrel waar Jezus over vertelde draagt een waarheid met zich mee waar we niet graag aan denken. Het verwijst naar de harde realiteit van het lijden en sterven: ‘als de tarwekorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft draagt hij veel vrucht’ (Joh. 12: 24).
Het lijkt tegenstrijdig, maar we zullen het meest vruchtbaar zijn, wanneer we alles afleggen wat van onszelf is. We zijn geneigd om soms restjes te behouden zodat we daarmee verder kunnen bouwen. Het probleem van restjes is dat het kan gaan schimmelen en rotten, waardoor ook het nieuwe wat God wil doen besmet kan worden.
God leidt ons soms naar dieptepunten om daar bouwafval te kunnen dumpen. En daar, temidden van de puinhopen, doet Hij ons weer opstaan, zodat we leren om ons volledig aan Hem te kunnen overgeven.
De graankorrel sterft nooit volledig, want diep in de kern zit het leven, dat alleen tevoorschijn kan komen als de schil afvalt en verdwijnt. Zo zit de nieuwe mens diep in ons verborgen, maar kan pas doorbreken en zichtbaar worden als we sterven aan onszelf. Dat betekent dat we alles los moeten laten waar we menen recht op te hebben, zodat Hij ons kan geven wat we echt nodig hebben.
Overgave en loslaten is het moeilijkste maar tegelijkertijd het meest waardevolle proces waar een mens doorheen mag gaan, omdat pas dan de volheid van Christus gestalte kan krijgen in ons leven.
‘… en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw hart en uw gedachten bewaken in Christus Jezus’ (Fil. 4: 7).
