Soms kunnen beloftes zo lang blijven liggen dat ze vergeten dreigen te worden. De tijd is voorbij gegaan en heeft een laag stof laten ontstaan. Bij het ontvangen van een belofte is er enthousiasme en zijn er dromen, van waaruit je naar de toekomst kijkt met verwachting en hoop. Er is een vuur ontstoken in je hart, wat hoog oplaait en ook anderen om je heen kan aansteken. Maar wanneer de tijd voorbij gaat en je ziet geen vervulling van die belofte, dan dooft het vuur en wat er overblijft is as en stof.
Jesaja beschrijft dat heel beeldend: ‘Wij waren zwanger, wij krompen ineen, maar het was als baarden wij wind’ (Jesaja 26: 18). Onvervulde beloftes kunnen je vreugde roven en teleurstelling kan je hart ziek maken.
Maar dan doet Jesaja een ongewone uitspraak: ‘Ontwaak en juich, u die woont in het stof! Met andere woorden: ‘Blijf niet hangen in hopeloosheid, maar richt je blik omhoog!
Stof verandert in dauw als je gelooft in de God van trouw. ‘Het geknakte riet zal Hij niet verbreken, de uitdovende vlaspit zal Hij niet uitblussen’ (Jesaja 42: 3).
Er is een tegenstander die rondgaat, die altijd probeert te intimideren. Dat doet hij door je moedeloos te maken. Door je te laten kijken naar de dingen die er nog niet zijn. Daarom wordt door Jesaja een actieve houding aangemoedigd: Word wakker, en roep het uit. Geloof wordt verwekt uit het horen. Het geluid van je eigen stem zal het geloof weer aanwakkeren. Dat is de kracht van proclamatie.
Het is als dauw op jong fris groen. Het laat beloftes ontspruiten en tevoorschijn komen. Schud daarom het stof van je af en verhef je stem. Sta op, misschien met knikkende knieën en bevende handen, maar sta op en laat het fluisteren veranderd worden in spreken. Laat het spreken veranderd worden in roepen en verander het roepen in zingen.
De Here zal Zijn werk voor mij voltooien;
Uw goedertierenheid, Here, is voor eeuwig;
laat de werken van Uw handen niet los.
(Psalm 138: 8)
