Er klinkt een tegenstelling door in deze uitspraak van Jesaja. Het is dezelfde tegenstelling als Johannes beschrijft toen hij de Engel ontmoette die hem een boekje aanreikt waarvan hij zegt: ‘Neem het en eet het op, en het zal uw buik bitter maken, maar in uw mond zal het zoet zijn als honing’ (Openb. 10: 9).
Gods boodschap heeft altijd een dubbele uitwerking. Wanneer wij het ontvangen is het een geweldige ervaring. Het is de boodschap van verlossing, redding, genezing en herstel. Het is de boodschap van genade en vergeving. Maar wanneer we het laten bezinken dan ervaren we ook de andere kant. Die van gerechtigheid en oordeel, dan zien we wat het effect is als die boodschap van heil wordt afgewezen of niet wordt ontvangen.
Dat effect zien we in de wereld om ons heen. Het is de bitterheid van wat zonde heeft bewerkt. Het is wat Jezus ervoer toen Hij bij het graf van Lazarus stond en werd geconfronteerd met de dood van Zijn vriend. Dan staan er twee woorden: ‘Jezus weende’ (Joh. 11: 35).
Hij huilde niet van verdriet omdat Hij Zijn vriend had verloren, maar het waren tranen van diepe bewogenheid, dat de zonde de dood had voortgebracht.
God huilt als Hij ziet naar de gevolgen van zonde. Maar tegelijkertijd heeft de dood niet het laatste woord. De tranen van Jezus scheppen ruimte voor het leven van Lazarus als Hij hem uit het graf terugroept. Dan moet de dood wijken. De tranen van Jezus waren de tranen van voorbede.
Gebed bestaat niet altijd uit woorden. Soms zijn er geen woorden, zeker niet als we de bitterheid ervaren die Jesaja beschrijft als ‘Gods wraak’. Dat is niet de wraak die wij als mensen kennen van ‘oog om oog, tand om tand’. Maar dat is het verdriet over onrecht, ziekte en dood. Als we daarmee worden geconfronteerd, dan mogen we de tranen huilen die Jezus huilde, maar ook weten dat Hij het laatste woord heeft.
Want zij die met tranen zaaien zullen maaien met gejuich (Psalm 126: 5).
