Bidden met bewogenheid

(Studie Cees Klepper – Glory Ministries toerustingsdag Arise & Shine 9-6-2007)

We hebben voor deze dag als thema gekozen: Het hart van Jezus. Als we het hart van Jezus willen leren kennen, dan moeten we kijken naar wat er met Hem gebeurt in een aantal situaties. Hoe reageert Hij en wat betekent die reactie? Hoe komt het dat Hij zo reageert?
En vooral: Wat kunnen we daaruit leren? Want het zou ons verlangen moeten zijn om veel op de Here Jezus te lijken. Iets van Zijn wezen, Zijn karakter, Zijn hart te mogen ontvangen.

Een aantal keren lezen we in de Bijbel over dat Jezus met ontferming bewogen is. Wat is bewogenheid nou eigenlijk precies? Het woordenboek geeft als betekenis: ontroerd, getroffen. Geraakt zijn tot het diepst van je hele wezen door iets wat je gehoord of gezien hebt.

Wat opvalt bij de Here Jezus als we lezen over Zijn bewogenheid, is dat er altijd iets aan vooraf gaat: Hij zag de nood. Alles begint bij iets te zien; en dan niet alleen zien met je ogen, maar vooral iets zien met je hart. Bij de voorbereiding was er vooral één bijbeltekst die me enorm bezighield:
Toen Hij de scharen zag, werd Hij met ontferming over hen bewogen, daar zij voortgejaagd en afgemat waren, als schapen die geen herder hebben. Toen zei Hij tot zijn discipelen: De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. Bidt daarom de Heer van de oogst, dat Hij arbeiders uitzendt in zijn oogst. (Matteüs 9: 36-38)

Het is opvallend dat de nood die Jezus ziet, niet alleen gevolgd wordt door een emotie, maar ook met een oproep om te bidden. Daaruit mogen we een conclusie trekken. Iets wat ons raakt moet verder gaan dan alleen de emotie; Het moet ons brengen tot voorbede.
Hoe vaak gebeurt het dat je geraakt wordt door nood wat je ziet op tv, onrecht wat je leest in de krant of wat je hoort of ziet in je nabije omgeving. De vraag daarbij is: Brengt het je ook tot voorbede? Of blijft het bij die emotie?

In de grondtekst lezen we bij de omschrijving “met ontferming bewogen” hetzelfde woord (splangchnizomai) als in het verhaal van de barmhartige Samaritaan (Lucas 10: 33), waarin hij de gewonde man langs de kant van de weg ziet liggen. In de bijbel wordt dit vertaald met “innig medelijden”.
We hebben al vaker ontdekt dat de Nederlandse taal een arme taal is. Het Grieks en het Hebreeuws zijn veel rijkere talen en de woorden die in de bijbel in de grondtekst worden gebruikt kunnen ook veel meer zeggen over een bepaalde emotie.
Het Griekse werkwoord wat hier staat betekent letterlijk: ingewanden eten, en dat is een interessante omschrijving van een emotie. Dit werkwoord komt namelijk voort uit het feit dat de ingewanden werden gezien als de zetel van de gevoelens. Denk bijvoorbeeld aan dat de Bijbel vaak spreekt over het hart en de nieren om bepaalde gevoelens te benadrukken.
Het “eten van de ingewanden” beschrijft dus een duidelijke innerlijke reactie die plaatsvindt, die betrekking heeft op een diep medelijden over het lot van anderen.

God verlangt er naar dat we de bewogenheid die Hij heeft ook in ons gestalte krijgt. Hij wil dat we Zijn bewogenheid kennen, ontvangen, eruit leven en delen met anderen.
Geloven in Jezus, betekent Jezus volgen en dat betekent ook je uitstrekken naar de bewogenheid die Hij heeft met mensen.
Die bewogenheid gaat verder dan alleen maar medelijden, of iets doen uit schuldgevoel. Het moet leiden tot de voorbede vanuit een diep geraakt hart dat weet dat God wacht op de roep van Zijn kinderen.

Hoe deed Jezus voorbede? Laten we eens kijken naar het verhaal van de opwekking van Lazarus:
Toen Jezus haar dan zag wenen en ook de Joden, die met haar medegekomen waren, zag wenen, werd Hij verbolgen in de geest en diep ontroerd, en Hij zeide: Waar hebt gij hem gelegd? Zij zeiden tot Hem: Here, kom en zie. Jezus weende. De Joden dan zeiden: Zie, hoe lief Hij hem had! Maar sommigen van hen zeiden: Had Hij, die de ogen van de blinde heeft geopend, niet kunnen maken, dat ook deze niet stierf? Jezus dan, wederom bij Zichzelf verbolgen, ging naar het graf; dit nu was een spelonk en er lag een steen tegenaan. Jezus zeide: Neemt de steen weg! Marta, de zuster van de gestorvene, zeide tot Hem: Here, er is reeds een lijklucht, want het is al de vierde dag. Jezus zeide tot haar: Heb Ik u niet gezegd, dat gij, indien gij gelooft, de heerlijkheid Gods zien zult? Zij namen dan de steen weg. En Jezus sloeg de ogen opwaarts en zeide: Vader, Ik dank U, dat Gij Mij verhoord hebt. Zelf wist Ik, dat Gij Mij altijd verhoort, maar ter wille van de schare, die rondom Mij staat, heb Ik gesproken, opdat zij geloven, dat Gij Mij gezonden hebt. En na dit gezegd te hebben, riep Hij met luider stem: Lazarus, kom naar buiten! De gestorvene kwam naar buiten, de voeten en de handen gebonden met grafdoeken, en er was een zweetdoek om zijn gelaat gebonden. Jezus zeide tot hen: Maakt hem los en laat hem heengaan. (Johannes 11: 33-44)

Het is opmerkelijk dat Johannes hier de emoties van de Here Jezus zo uitgebreid beschrijft. De emotie die bij de Here Jezus naar boven kwam had niets te maken met het huilen van Maria of het huilen van de Joden die met haar mee rouwden. Van de Here Jezus wordt gezegd dat “Hij verbolgen was in de geest en diep ontroerd”.
Deze emotie heeft niets te maken met medelijden of rouw, maar de grondtekst beschrijft een gevoel van verontwaardiging en opwinding. Het Griekse woord em-brimaomai verwijst naar een roep of kreet uit het diepst van Zijn hart. Dit is ook voorbede!!
Paulus schrijft:
En evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp; want wij weten niet wat wij bidden zullen naar behoren, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. (Romeinen 8: 26)

De verzuchtingen van Jezus waren onuitsprekelijk. Daarna staat: Jezus huilde. En wanneer Hij naar het graf gaat staat er opnieuw dat Jezus bij Zichzelf verbolgen was. Dit is een heilige verontwaardiging. Soms zijn er geen woorden en kunnen we alleen maar, net als Jezus zuchten en ons hart laten spreken.
Dat is de Goddelijke bewogenheid die de Heilige Geest in ons wil bewerken. En we zien in dit gedeelte wat deze voorbede bewerkt: De dood moet wijken en Lazarus komt uit het graf.
Daarom zegt Jezus ook: Vader, Ik dank U dat U Mij verhoord hebt.
Deze voorbede opent de hemel en maakt Gods glorie zichtbaar.

Kennen we deze onuitsprekelijke verzuchtingen? Dat we de emoties in ons hart niet meer kunnen verwoorden en het uitroepen naar God? Wat raakt ons hart nog zo diep dat we in deze geestestoestand komen. Michael Brown, een bekende bijbelleraar, spreekt van een “holy desperation”, een heilige wanhoop.

Nog een voorbeeld uit het leven van Jezus:
En toen Hij nog dichterbij gekomen was en de stad zag, weende Hij over haar, en zeide: Och, of gij ook op deze dag verstondt wat tot uw vrede dient; maar thans is het verborgen voor uw ogen. Want er zullen dagen over u komen, waarin uw vijanden een bolwerk tegen u zullen opwerpen en u omsingelen en u van alle zijden in het nauw brengen, en zij zullen u en uw kinderen in u vertreden en zij zullen in u geen steen op de andere laten, omdat gij de tijd niet hebt opgemerkt, dat God naar u omzag. 
(Lucas 19: 41-44)

Jezus was tot tranen toe bewogen over Jeruzalem, omdat Hij wist hoe God deze stad liefhad en zij dit niet had opgemerkt. Opnieuw is daar het hart van Jezus dat huilt om datgene wat gaat plaatsvinden.
Hoe kijken wij naar ons land? Als wij weten hoe Gods liefde uitgaat naar ons en wij maar niet de tijd kunnen opbrengen om Hem te zoeken.
Hoe kijken we naar ons land dat God is kwijtgeraakt?
Jim Goll spreekt in zijn boek “Kneeling on the Promises”over “the gift of tears”:
“I tell you, there will be no public reaping without some public weaping. The greatest reapers are the greatest weepers.”
(er is geen oogst zonder tranen, de grootste maaiers zijn hen die onder tranen gezaaid hebben)
Dit komt overeen met wat we in de Bijbel lezen: Wie met tranen zaaien, zullen met gejuich maaien (Psalm 126: 5)
In voorbede is de gave van tranen nodig om los te weken wat vastgeroest zit.

Bidden met bewogenheid, onuitsprekelijk zuchten en met tranen is ten diepste profetische voorbede waarin God door de Heilige Geest Zijn hart aan ons bekend wil maken. Dat is het hart van Jezus, waarin we soms onpeilbare dieptes van een wanhopig roepen niet kunnen verwoorden, maar waarin de Heilige Geest ons te hulp wil komen.

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven,
mijn God die mij ziet en redt.

Mijn ziel is bedroefd, daarom denk ik aan U,
hier in het land van de Jordaan, bij de Hermon, op de top van de Misar.
De roep van vloed naar vloed, de stem van uw waterstromen –
al Uw golven slaan zwaar over mij heen.

Overdag bewijst de HEER mij zijn liefde,
’s nachts klinkt een lied in mij op, een gebed tot de God van mijn leven.
Tot God, mijn rots, wil ik zeggen: ‘Waarom vergeet u mij,
waarom ga ik gehuld in het zwart, door de vijand geplaagd?’
Mij gaat door merg en been de hoon van mijn belagers,
want ze zeggen heel de dag: ‘Waar is dan je God?’|

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven,
mijn God die mij ziet en redt.
(Psalm 42: 6-12)

Datgene wat we zien om ons heen, kan ons hart raken en bedroefd en onrustig maken. Het gaat er om dat we ons hart dan op God richten en onze innerlijke roep bij Hem bekend maken. God is het die de nood ook ziet, maar wacht op onze gebeden. Hij heeft het zo bepaald dat Hij wacht op onze roep zodat Hij kan handelen.
Bidden uit bewogenheid is vaak bidden gedreven door het hartzeer, de pijn die God in ons hart bewerkt. Hij zoekt zulke bidders, maar durven we ons daarvoor te openen?

© Copyright 2007 Glory Ministries